Voor iemand die zegt heel gevoelig te zijn, zit ik nogal veel in mijn hoofd. Dat is zowel logisch als tegenstrijdig. En het komt vooral voort uit angst.
Behoefte aan veiligheid
Ik heb een grote behoefte aan veiligheid, aan me veilig voelen. Ik heb het idee dat die behoefte en mijn hoogsensitiviteit elkaar in mijn leven hebben versterkt. Als je heel veel voelt en opmerkt en moeite hebt om te begrenzen wat van jou is en wat niet, dan is veiligheid moeilijk te bewaken. Je wordt constant uitgedaagd. Een overweldigend gevoel dat heel angstig kan zijn. Dus wat deed ik in reactie daarop? Ik ging in mijn hoofd zitten.
Gevoelige antennes
Met mijn hoofd probeerde ik een veilig gevoel te bewerkstelligen. Maar dan komt de grap: mijn hoofd wilde controle krijgen over mijn omgeving, dus stelde ik mijn antennes nóg gevoeliger af. Zodat ik niets zou missen. Mijn hoofd ging mijn sterke gevoel inzetten als gereedschap. Alle informatie die mijn antennes oppikten, ging mijn hoofd interpreteren en analyseren. Het doel was een veilig gevoel te creëren, maar dat lukte natuurlijk niet. Het werd een vicieuze cirkel, met uiteindelijk perfectionisme en een constant gevoel van onveiligheid en onzekerheid als gevolg.
Pas nu ik als eind-veertiger veel bezig ben met persoonlijke groei en diep in mezelf duik, zie ik dat mijn hoofd mijn gevoel heeft overgenomen. Ik denk dat ik iets voel, maar – ik zei het al – dat dénk ik. Ik bedenk wat ik zou moeten voelen. Ik verklaar waarom ik bepaalde gevoelens heb. Het gaat over gevoel, maar het is allemaal denken, allemaal in het hoofd.
Actie op basis van gevoel
Ik zie nu in dat ik niet mijn gevoel, maar juist mijn hoofd als gereedschap moet zien. Als een heel nuttig instrument dat ik kan inzetten als ik het nodig heb. En als gevoelig persoon is dat op veel vlakken niet nodig. Ik voel iets. Dat is genoeg. Er is geen verklaring nodig. Ik heb een heel sterk gevoel en ik mag op dat gevoel vertrouwen en op basis van dat gevoel actie ondernemen. Dat lukt steeds beter, maar is hartstikke eng, want ik ben het niet gewend. Ik moet letterlijk mijn hoofd de mond snoeren en erop vertrouwen dat mijn gevoel, mijn hart, weet wat juist is. Ik leer steeds beter om mijn gevoel in te zetten als kracht en niet als sensor en voeding voor de angstscenario’s die mijn hoofd zo graag creëert.
Als je als gevoelig persoon echt kunt leven op basis van gevoel, dan betekent dat: leven als jezelf. En als íets een veilig gevoel geeft, dan is het wel dat je kunt vertrouwen op jezelf. Dat is logica waar je echt geen hoofd voor nodig hebt.
‘Nog een fijne avond verder!’ Het is 20.30 uur op een doordeweekse avond. We hebben zojuist bij familie gegeten en we gaan naar huis. Terwijl ik naar buiten loop, denk ik na over die woorden. Lief dat ze me dat toewensen, maar mijn avond is eigenlijk wel klaar. Het enige dat ik nu nog wil, is thuis in bed gaan liggen met een boek. Hoe gezellig het ook was, mijn batterij is leeg.
Veel mensen houden niet van labels. Ik denk omdat labels beperkend kunnen voelen én werken. Alsof het label je bewegingsruimte verkleint. Ook ik had last van ‘label-angst’. Ik heb jarenlang gezegd dat ik ‘trekken van hoogsensitiviteit’ had. Maar het grappige is: vanaf het moment dat ik mijn hoogsensitiviteit volledig omarmd heb, voel ik me veel vrijer dan daarvoor. Het label geeft me juist meer bewegingsruimte, doordat ik mezelf beter begrijp. En daarnaast: het is maar één label. Zoveel eigenschappen, zoveel labels.
Ik zat al een paar dagen niet lekker in mijn vel. Ik was moe en prikkelbaar en er kwam niets uit mijn handen. Behalve to-do-lijstjes.
